Uiteindelijk blijft alles een keuze. Ik kan mijn jeugd voor een hoop dingen de schuld geven. Het is gerechtvaardigd in een hoop ogen. Maar als ik iets doe wat niet klopt is dat nog altijd mijn keuze. Misschien ingegeven door de voorbeelden, patronen, overtuigingen die ik heb gehad/gecreëerd maar dan nog is alles mijn keuze.
Naar aanleiding van mijn podcast met Bewust Westland over mijn leven mijn pad van bewustwording, mijn overtuigingen, mijn werk, hoe ik gekomen ben waar ik nu ben. Hetzij in vogelvlucht en nog lang niet die diepte in gegaan die ik zou willen. kreeg ik mooie reacties.
Ik ben misselijk, pijn in mijn hart, pijn in mijn ziel, ik kan wel janken. Gevoel van onmacht en onrecht voert de boventoon. Alles in mij schreeuwt: “ Dit kan toch niet waar zijn?” “Ik moet iets doen!” Maar wat. Ik weet het niet, ik weet alleen dat dit niet klopt.
Na 4 weken amper slapen brak ik toen de consultatiebureau arts aan mij vroeg: “ En hoe is het met jou?”
loslaten is het moeilijste wat er is.. maar het is tijd..